V originále
Po październiku 2017 r. pojawiła się pokusa, aby „Państwo Islamskie” włożyć do lamusa historii i zaprzestać rozważań nad jego istnieniem i oddziaływaniem. Ale to przecież właśnie teraz nadszedł czas na rzetelne analizy i refleksje nad tym fenomenem. Niniejszy artykuł omawia funkcjonowanie PI w oparciu o siłę biorąc pod uwagę jego status i cele, sojuszników oraz zasięg terytorialny, a także analizując zasoby zarówno twardej, jak i miękkiej siły jego oddziaływania. Na siłę PI składały się następujące elementy: złożona struktura i różnice taktyczne, w tym dobrze określone cele działań wojennych, wysokie morale i wyszkolenie, dobre dowodzenie, ale także inkluzyjny charakter organizacji. Co więcej PI wykazało się ogromnymi zdolnościami adaptacyjnymi (różne teatry działań), odpornością na straty (ludzkie, terytorialne), zdolnością do kumulacji doświadczeń i otwartością na nowe formy aktywności, ale także siły i środowiska, czy też może raczej – wejściem na zupełnie nowy poziom działań wojskowych, politycznych i ideologicznych oraz terytorialnych. W drugiej części artykułu analiza skupia się na głównych aktorach wydarzeń bliskowschodnich, którzy często wykorzystywali Kalifat (lub walkę z nim) do osiągnięcia własnych partykularnych interesów za pomocą rozwiązań siłowych. W szczególności refleksje obejmują aktorów lokalnych (państwa arabskie, Iran, Turcję) oraz międzynarodowych (USA wraz zachodnimi sojusznikami, Rosję) porównując ich podejście do PI, co pozwala na określenie jak wysoko w hierarchii ich celów strategicznych znajduje się ostateczne wyeliminowanie Kalifatu oraz ewaluację skuteczności polityki prowadzonej za pomocą siły militarnej i potęgi ekonomicznej. Dla Ameryki i całego Zachodu istnienie i działalność PI oznaczało fiasko prowadzonej dotychczas polityki; dla niektórych państw regionu (Irak, Syria) było zagrożeniem egzystencjalnym, dla innych nieco nieobliczalnym, ale użytecznym instrumentem przydatnym dla rozwiązań siłowych (Arabia Saudyjska, Katar), dla innych jeszcze (Turcja) czynnikiem, którego siłę można wykorzystać dla własnych celów.
Anglicky
After October 2017, a temptation appeared to put the “Islamic State” in the junk of history and to stop pondering about its existence and impact. To the contrary, now the time has come for meticulous analyses and reflections concerning this phenomenon. This article discusses the functioning of IS based on its strength and taking into account its status and goals, allies and territorial coverage, as well as analyzing both hard and soft power of its impact. It is claimed that the strength of PI consisted of the following elements: the complex structure and tactical differences, including well-defined goals of military operations, high morale and training, good command, but also the inclusive nature of the organization. What is more, the Islamic State has shown a great adaptability (various theaters of activities), resistance to losses (human, territorial), the ability to accumulate experiences and an openness to new forms of activity. Furthermore, its inherent strength and the enabling milieu allowed it for achieving a completely new level of military, political, ideological and territorial activities. In the second part of the article, the analysis focuses on the main actors of Middle Eastern events who often used the Caliphate (or the purported struggle against it) as an object of power play to achieve their own particular interests. Specifically, the reflections include local actors (the Arab states, Iran, Turkey) and international (US together with its Western allies and Russia). This comparative analysis allows to determine how high in the hierarchy of their strategic goals the ultimate elimination of the Islamic State could be placed. This is followed by an evaluation of policy effectiveness. The paper concludes that for America and the whole West, the existence and operation of the Islamic State meant the failure of the hitherto policies in the Middle East; for some countries in the region (Iraq, Syria) it was an existential threat, for others a somewhat unpredictable but useful instrument (Saudi Arabia, Qatar), or even (Turkey) a factor whose power can be used for its own purposes.